Η Μάγια ήταν εβδομήντα δύο ετών, πεισματικά ανεξάρτητη και απόλυτα ικανοποιημένη ζώντας μόνη της στο παλιό σπιτάκι της στην άκρη της πόλης. Οι γείτονες το αποκαλούσαν “γραφικό” -και ήταν, με κισσό στα κάγκελα της βεράντας και αταίριαστες γλάστρες που αρνιόταν να αντικαταστήσει. Τα πάντα μέσα είχαν τη θέση τους, και της άρεσε έτσι.
Εκείνο το πρωί, η κουζίνα μύριζε ελαφρά τοστ και μαρμελάδα. Ο ουρανός έξω ήταν ζοφερός, το είδος του γκρι που έκανε τα δέντρα να φαίνονται πιο επίπεδα και τους δρόμους πιο ήσυχους. Η Μάγια κινούνταν με τις παντόφλες της, σιγοτραγουδούσε χωρίς να το καταλαβαίνει, τηγανίζοντας ένα μόνο αυγό στο τηγάνι, καθώς η βροχή απειλούσε στο βάθος.