Οι μπότες της έτριζαν καθώς προχωρούσε στο υγρό γρασίδι, με τους παλμούς της να χτυπούν δυνατά, ενώ ο αέρας ήταν πλέον κρύος στα αυτιά της. Μόνο όταν έκλεισε την πόρτα πίσω της σταμάτησε τελικά. Έτρεξε στο παράθυρο, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά από ελπίδα – αλλά αυτό που είδε την έκανε να πέσουν οι ώμοι της.
Το λουρί είχε βγει, είχε ξεκολλήσει από το στύλο του φράχτη. Όμως το πόδι του σκύλου ήταν ακόμα παγιδευμένο – λυγισμένο αμήχανα μέσα από τα πηχάκια του φράχτη. Στριφογύριζε, πάλευε, δοκίμαζε τα πάντα. Τίποτα δεν δούλευε. Η Μάγια κοίταξε το κατεστραμμένο λούτρινο, σκισμένο και σκορπισμένο σαν φτερά. Ο ουρανός σκοτείνιασε περισσότερο. Και ένιωσε την αποφασιστικότητά της να σπάει.