Πλησίασε προς το μέρος της – όχι γρήγορα, όχι επιθετικά. Μετά σταμάτησε, λίγα εκατοστά μακριά, και τράβηξε απαλά την κάτω άκρη του πόντσο της. Η Μάγια ανοιγόκλεισε τα μάτια, μπερδεμένη. Το σκυλί το άφησε, γύρισε προς το δρόμο και γαύγισε ξανά – δύο φορές αυτή τη φορά. Επείγον. Συγκεντρωμένος. Μετά την κοίταξε ξανά.
Εκείνη συνοφρυώθηκε. “Συνέχισε”, είπε απαλά. “Πήγαινε σπίτι, τελείωσε” Άνοιξε την πύλη του κήπου με το ένα γαντοφορεμένο χέρι, κάνοντας μια χειρονομία προς το πεζοδρόμιο. “Φύγε.” Αλλά ο σκύλος δεν κουνήθηκε. Αντ’ αυτού, έκανε ένα βήμα πίσω προς το μέρος της, τράβηξε ξανά το παλτό της και γαύγισε μέσα στην καταιγίδα.