Αυτή ήταν η ίδια ρουτίνα που παρακολουθούσε τον Άλμπερτ να ακολουθεί εδώ και δεκαετίες. Φακοί στο συρτάρι, κεριά στο τραπέζι, τίποτα δεν έμενε στην πρίζα. Δεν είχε την πολυτέλεια να ξεχάσει τίποτα. Το ότι ήταν μόνη της σήμαινε ότι δεν υπήρχε κανείς να το ελέγξει. Περνούσε μέσα από το σπίτι, μια προσεκτική εργασία τη φορά.
Έβγαλε την τηλεόραση από την πρίζα, έσβησε τις λάμπες, δοκίμασε τις μπαταρίες του φακού και βεβαιώθηκε ότι το τηλέφωνό της ήταν πλήρως φορτισμένο. Μετά άρχισε να πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο, κλείνοντας κάθε παράθυρο και κλειδώνοντας καλά το καθένα. Τα σύννεφα σκοτείνιαζαν έξω, διώχνοντας κάθε λεπτό περισσότερο φως από το σπίτι.