Αργότερα εκείνο το βράδυ, το σπίτι ήταν και πάλι ήσυχο. Η Μάγια καθόταν στον καναπέ, με το τσάι να κρυώνει δίπλα της, με το σώμα της βαρύ από το βάρος της ημέρας. Αλλά μέσα της ένιωθε ήρεμη. Περιεχόμενο. Είχε βοηθήσει κάποιον όταν είχε σημασία – και όσο κουρασμένη κι αν ήταν, αυτό το ένιωθε βαθιά σωστό.
Λίγες μέρες αργότερα, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Η Μάγια άνοιξε και βρήκε την Έστερ και την Τζούνο στη βεράντα της. Η Έστερ κρατούσε ένα μικρό κουτί με κέικ στο ένα χέρι και ένα μπουκέτο ηλιοτρόπια στο άλλο. “Θέλαμε απλώς να σας ευχαριστήσουμε”, είπε σιγανά. “Που δεν μας αφήσατε μόνους”