Όταν τελικά το δωμάτιο άδειασε, η Μάγια κάθισε δίπλα στον Μάιλο στο πάτωμα. “Από τι την προστατεύεις;” ψιθύρισε. Ο σκύλος δεν κουνήθηκε. Απλώς πίεσε το κεφάλι του στο κρεβάτι της Λίλι, με τα μάτια μισόκλειστα, σαν η απάντηση να χτυπούσε ήσυχα κάτω από το αυτί του.
Τις επόμενες εβδομάδες, η υγεία της Λίλι άρχισε να βελτιώνεται. Χαμογελούσε περισσότερο, γελούσε με μικρά αστεία και ζητούσε ακόμη και να βγει έξω όταν ο ήλιος χτυπούσε το παράθυρό της ακριβώς σωστά. Αλλά ο Μάιλο γινόταν όλο και πιο ήσυχος. Περνούσε μεγάλα διαστήματα με το αυτί του πιεσμένο στο στήθος της, με την ουρά ακίνητη, ακούγοντας.