Η Κλερ έγνεψε, κλαίγοντας ήσυχα. “Ακολούθησε τον ήχο που ήξερε”, είπε. “Σε βρήκε επειδή δεν σταμάτησε ποτέ να ακούει” Η Λίλι άπλωσε το χέρι της και της έπιασε το χέρι. Ο Μάιλο ξάπλωσε ανάμεσά τους, με το κεφάλι χαμηλά, τα μάτια απαλά, σαν να είχε επιτέλους ηρεμήσει. Η Κλερ άνοιξε το κουτί και της έδωσε μια παλιά, χρησιμοποιημένη μπάλα: “Ο γιος μου εκπαίδευσε τον Μάιλο να φέρνει τη μπάλα χρησιμοποιώντας αυτή. Κράτησέ την εσύ τώρα”
Οι δύο οικογένειες έμειναν σε εκείνο το δωμάτιο για πολλή ώρα. Δεν χρειάστηκαν λόγια. Ήταν μόνο ευγνωμοσύνη, που μοιράστηκαν σιωπηλά. Εκείνη τη στιγμή, όλοι φάνηκαν να καταλαβαίνουν κάτι μεγαλύτερο από την εξήγηση: η αγάπη, όταν δίνεται, δεν φεύγει ποτέ πραγματικά. Άλλαξε μόνο το σπίτι της.