Η Γκάμπι δίστασε, διχασμένη, αλλά όταν κοίταξε μέσα στο αυτοκίνητο και το είδε γεμάτο μέχρι την οροφή με αποσκευές, κουβέρτες και τώρα και το καλάθι με τα παιχνίδια, η διαμαρτυρία της μαλάκωσε. “Εντάξει”, είπε με σφιγμένη φωνή. Ο Τζος σήκωσε τη Juniper στο μπροστινό κάθισμα. Η Τζούνο κλαψούρισε. Τότε το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε – και τα δύο σκυλιά έκλαψαν.
Η Γκάμπι παρακολουθούσε το αυτοκίνητο να εξαφανίζεται στη γωνία, με τα χέρια της να κρέμονται άχρηστα στα πλευρά της. Ένα παράξενο βάρος πίεζε το στήθος της. Η Τζούνο δεν είχε βρεθεί ποτέ χωρίς την Τζούνιπερ. Ούτε για μια ώρα. Ούτε για ένα λεπτό. Και τώρα στεκόταν παγωμένος, με τεντωμένα αυτιά και το βλέμμα καρφωμένο στην άδεια πύλη.