Κοπρίτες. Αυτό έλεγε το σημείωμα. Τίποτα άλλο. Η Γκάμπι ήταν έξαλλη. Ήταν μωρά – τυφλά, τρεμάμενα, αθώα. Είχε καθίσει μαζί τους για ώρες εκείνο το πρώτο βράδυ, τα τάιζε με μπιμπερό κάθε τρεις ώρες. Ίσως γι’ αυτό την ακολουθούσαν παντού σαν να ήταν η μητέρα τους.
Τώρα ήταν δύο ετών. Ακόμα στο καταφύγιο. Ακόμα μαζί. Πάντα μαζί. Η Juno και η Juniper δεν είχαν περάσει ούτε μια μέρα χώρια. Η Gabby το είχε φροντίσει. Τους έφερνε καινούργια παιχνίδια όταν μπορούσε, τους έδινε πάντα λίγες περισσότερες λιχουδιές από όσες επέτρεπε το πρωτόκολλο.