Άλλο ένα ρίγος διέτρεξε το πλοίο, γέρνοντας το πάτωμα από κάτω τους. Ένας κρότος αντήχησε από κάπου βαθιά κάτω, το νερό εισέβαλε με δύναμη στην κοιλιά του σκάφους. Ο αέρας γέμισε με τη μυρωδιά του λαδιού και του αλατιού.
Ο Ελάιας έσκυψε δίπλα στον Κάλεν, πιάνοντας τον ώμο του. “Επιβίωσες τόσο καιρό. Δεν πρόκειται να πεθάνεις εδώ. Θα περιμένουμε μέχρι να έρθουν” Τα μάτια του Κάλεν γέμισαν δάκρυα, αλλά έγνεψε αδύναμα. Το φορτηγό πλοίο βογκούσε και έγερνε περισσότερο προς τα βράχια, σαν να παραδινόταν στη θάλασσα.