“Η μαμά πάντα έλεγε ότι η τάξη προστατεύει την αγάπη”, ανέφερε ελαφρά τη καρδία, ξεπλένοντας τα ποτήρια. Η φράση πέρασε μέσα από το δωμάτιο και κρεμάστηκε εκεί, σαν ένα κορνιζαρισμένο σύνθημα που κανείς δεν είχε συμφωνήσει να κρεμάσει. Η Έβελιν χαμογέλασε, με περιέργεια για τη μητέρα που το είχε πει και για το πού τελείωνε η τάξη και πού άρχιζε η αγάπη.
Άρχισε να νιώθει πάντα ελαφρώς -όχι τιμωρημένη ή επιτιμημένη- βαθμολογημένη. Ένα σηκωμένο φρύδι αντί για κόκκινο στυλό. Ένα μικρό νεύμα επιβράβευε την ευθυγράμμιση. Έψαχνε τη μέση λύση ανάμεσα στην ανακούφιση και την αντίσταση και βρέθηκε να στέκεται σε αυτήν τις περισσότερες νύχτες, προσέχοντας να μην κάνει παφλασμό.