Μια καρτέλα καθόταν χωριστά: Πρωτόκολλο επισκεπτών (μαμά). Απαριθμούσε κατευθυντήριες γραμμές για το άρωμα, τον ρυθμό χαιρετισμού, το μέγεθος των μερίδων, τις ενδείξεις στάσης του σώματος, ακόμη και τα αποδεκτά θέματα για να μιλήσει. Δίπλα στο στυλ αναπνοής, είχε πληκτρολογήσει: Μέσα από τη μύτη – για ηρεμία. Η Έβελιν κοίταξε επίμονα το σημείωμα. Οι λέξεις ήταν συγκεκριμένες. Η επίδρασή τους πάνω της δεν ήταν.
Εκείνο το βράδυ, φωτίστηκε. “Πρέπει να επισκεφτούμε τη μητέρα μου”, είπε. “Είναι ιδιότροπη, αλλά ευγενική. Θα την αγαπήσεις. Πάντα παρατηρεί όταν οι άνθρωποι φροντίζουν τον εαυτό τους” Εκείνος το εννοούσε ως έπαινο, εκείνη το άκουσε ως δοκιμασία. Παρόλα αυτά, χαμογέλασε, γιατί το χαμόγελο έδειχνε αγάπη και κατανόηση.