Εκείνη τη νύχτα, η Έβελιν ονειρεύτηκε καθρέφτες στον δικό της διάδρομο. Κοίταξε τον εαυτό της σε έναν από αυτούς. Ύστερα ένας άλλος, καθρέφτης του πρώτου, γυάλιζε απαλά την εμφάνισή της, την οποία διόρθωνε περαιτέρω ένας άλλος. Πήγαινε από καθρέφτη σε καθρέφτη, φαινομενικά σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την εμφάνισή της, μέχρι που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τη γυναίκα στον τελευταίο.
Καθισμένη στο τραπέζι, τον παρακολουθούσε να εκτυπώνει νέα αντίγραφα του ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΕΙΣΟΔΟΥ “σε περίπτωση που χάσουμε ένα” Εκείνος σφύριζε ικανοποιημένος, αγαπώντας την στη μόνη γλώσσα της αγάπης που γνώριζε. Η Έβελιν χάραξε με το δάχτυλό της ένα κουτί και αναρωτήθηκε πότε η αγάπη έγινε μια ουρά που δεν μπορούσες να παραλείψεις.