Στην πόρτα, η μητέρα του ευχαρίστησε την Έβελιν για την επίσκεψη. “Παρουσιάζεσαι προσεκτικά”, είπε. “Τιμά τον χρόνο και τις προσπάθειες όλων μας” Υπήρχε γνήσια ζεστασιά σε αυτό, και μια μέτρηση, επίσης, σαν ένα χέρι που ρυθμίζει μια ζυγαριά για να δουλέψει σωστά.
Στο δρομάκι, το χαλίκι μετακινούνταν ελάχιστα κάτω από τα παπούτσια τους. Ο Άαρον στεκόταν ψηλότερα, με το σώμα του να ακτινοβολεί υγεία, αυτοπεποίθηση και τέλειο ανδρισμό. “Της άρεσες”, είπε, με τα μάτια του να λάμπουν από την ανακούφιση ενός αξιολογητικού που επέστρεψε άψογα. “Το κατάλαβα”, απάντησε η Έβελιν, σφίγγοντας μια φορά το χέρι του.