Οι φίλοι τον γνώρισαν και τον αποκάλεσαν παλιομοδίτικο με τον καλύτερο τρόπο. Δεν διέκοπτε ποτέ, θυμόταν τα ονόματα, προσφερόταν να τους βγάλει τα παλτά και τους έβαζε να ξαναγεμίσουν το ποτό τους χωρίς να το παρακάνει. Η Έβελιν, που είχε βγει με αυτοσχεδιαστές και εξαφανισμένους καλλιτέχνες πριν από αυτόν, χαλάρωσε στην ευγένεια μιας προγραμματισμένης ύπαρξης.
Αγόρασε μια φτέρη και την ονόμασε Μάιλς: “Θα είναι το φυτό-παιδί μας” Τακτοποίησαν τα βιβλία με βάση το χρώμα, γελώντας με το τυχαίο ουράνιο τόξο. Έκανε ένα βήμα πίσω, με το κεφάλι γερμένο. “Φαίνεται σκόπιμο”, είπε ευχαριστημένος. Το “σκόπιμο” ένιωθε σαν ένας νέος τρόπος για να πει κανείς όμορφο – τακτοποιημένο, ελπιδοφόρο και ακίνδυνο.