“Πόσο άσχημα είναι;” ρώτησε εκείνη. “Όχι άσχημα”, είπε και χαμογέλασε, αλλά είδε τα δάχτυλά του να σφίγγονται γύρω από το φλιτζάνι του καφέ. Τα μαλλιά της άρχισαν να πέφτουν σιγά σιγά, τούφες που πιάνονταν ανάμεσα στα δάχτυλά της ή έμεναν στο μαξιλάρι τα πρωινά.
Τα βούρτσισε πριν μπει μέσα, αλλά εκείνος τα πρόσεξε ούτως ή άλλως. Ένα βράδυ, έπιασε την αντανάκλασή της στο παράθυρο – χλωμή, εύθραυστη, με το τριχωτό της κεφαλής της να φαίνεται μέσα από τις ανομοιόμορφες τούφες. Το θέαμα έκανε το λαιμό της να σφίξει. Ο Έβαν εμφανίστηκε τότε πίσω της, αφήνοντας κάτω ένα φλιτζάνι τσάι, και είδε αυτό που είδε εκείνη.