“Είσαι πανέμορφη”, είπε ήσυχα. Χωρίς δισταγμό, χωρίς εξαναγκασμένη ευθυμία. Μόνο σταθερή πεποίθηση. Παραλίγο να την ανατρέψει. Παρόλα αυτά, υπήρχαν στιγμές που η εξάντληση έβγαζε αίμα – σε εκείνον, όχι σε εκείνη. Τον έπαιρνε ο ύπνος καθισμένος όρθιος, με το τηλέφωνο να βουίζει από μηνύματα που αγνοούσε. Έχασε τα γεύματα.
Απάντησε σε κλήσεις στο διάδρομο που διαρκούσαν ώρες. Μερικές φορές, όταν ξυπνούσε από την ομίχλη των φαρμάκων, τον έβρισκε να την κοιτάζει σαν να μην ήξερε πια πώς να βοηθήσει. Δεν ήταν σκληρότητα, έλεγε στον εαυτό της – απλώς αδυναμία.