Άρχισε να λέει πράγματα όπως “θα προσπαθήσω να περάσω αύριο” αντί για “θα είμαι εκεί” Όταν της έλεγε ότι της έλειπε, εκείνος χαμογελούσε αλλά δεν απαντούσε. Μερικές φορές, όταν τηλεφωνούσε τα βράδια, άκουγε πίσω του το αχνό βουητό της συζήτησης – γέλιο, τίναγμα ποτηριών – πριν εκείνος πει γρήγορα: “Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα, θα σε πάρω αργότερα”
Όταν του έλεγε για τα όνειρα που έβλεπε -αυτά στα οποία ήταν πάλι υγιής και περπατούσε στο πάρκο μαζί του- εκείνος έγνεφε και έλεγε: “Ωραίο ακούγεται”, σαν να άκουγε μια ιστορία για τη ζωή κάποιου άλλου.