Η αίθουσα του δικαστηρίου έπεσε σε απόλυτη σιωπή όταν ο δικαστής Merritt παρατήρησε τα δάχτυλα της κοπέλας να συσπώνται – ένα μικρό, σκόπιμο σήμα προς το χρυσό ριτρίβερ δίπλα στην καρέκλα της. Ο σκύλος σηκώθηκε αμέσως, κινούμενος με σκοπό, με το βλέμμα του στραμμένο στη σφραγισμένη τσάντα αποδεικτικών στοιχείων στο μπροστινό μέρος της αίθουσας.
Ο Σκάουτ βγήκε μπροστά, με τα νύχια του να κροταλίζουν αχνά στο πλακάκι. Σταμάτησε δίπλα στο τραπέζι και γαύγισε μια φορά -οξύ, σκόπιμο, επιβλητικό. Το σφυρί του Μέριτ χτύπησε στο ξύλο, με αντίλαλο στην αίθουσα. “Ησυχία”, είπε, αν και η περιέργεια διέκρινε τον τόνο του περισσότερο από τον θυμό.
Το παιδί δεν κουνήθηκε. Το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο στον σκύλο, με τα χείλη της να ανοίγουν ελαφρά, σαν να ήξερε ακριβώς τι έκανε. Ο αέρας της αίθουσας άλλαξε -έντονος, ηλεκτρικός, ζωντανός από ένα ερώτημα που κανείς δεν μπορούσε ακόμα να ονομάσει.