Ο Σκάουτ κουνήθηκε κάτω από το έδρανο της Λίλα, η ουρά του κούνησε μια φορά, με το βλέμμα καρφωμένο στη θήκη των αποδεικτικών στοιχείων. Ο Μέριτ πρόσεξε την κίνηση, ήσυχη αλλά σκόπιμη. Τα σκυλιά, σκέφτηκε, δεν καταλάβαιναν λέξεις όπως το αδύνατο. Καταλάβαιναν το λάθος μόνο όταν το αισθάνονταν.
Όταν η Λάιλα πλησίασε στο εδώλιο του μάρτυρα, ο θόρυβος στο θεωρείο έπεσε σαν να τον είχε καταπιεί ο ίδιος ο αέρας. Ο Σκάουτ περπατούσε δίπλα της, με κάθε κίνηση μετρημένη, σκόπιμη, προστατευτική. Ο Μέριτ ένιωσε την αίθουσα να κρατάει την αναπνοή της.