Η κα Κούπερ έσκυψε στο επίπεδό της, η φωνή της έγινε πιο απαλή για να ταιριάζει με τη σιωπή του παιδιού. “Λάιλα, θυμάσαι εκείνη τη νύχτα;” ρώτησε. Το κορίτσι έγνεψε, με τα μικρά της χέρια διπλωμένα στην αγκαλιά της.
“Είδες τον Τζέικομπ Γουέλς;” Ρώτησε στη συνέχεια ο Κούπερ. Η Λάιλα έγνεψε ξανά -τα δύο δάχτυλα υψωμένα σαν ένα σήμα που είχε προβάρει αμέτρητες φορές. “Ναι”, μετέφρασε ο Κούπερ για τα πρακτικά, “πριν σβήσουν τα φώτα” Ο ρυθμός ανάμεσά τους ήταν ήπιος, εξασκημένος, ανθρώπινος.