“Και μετά;” Ο τόνος του Κούπερ ήταν προσεκτικός και υπομονετικός. Η Λάιλα κούνησε σταθερά το κεφάλι της. Η κίνηση ήταν μικρή αλλά σίγουρη. Όλοι στο δωμάτιο καταλάβαιναν το νόημά της χωρίς να χρειάζεται να πει τις λέξεις δυνατά.
Ο Μέριτ την παρατήρησε προσεκτικά. Το τραύμα έκανε τους μάρτυρες αναξιόπιστους, αλλά μερικές φορές, αφαιρούσε και την ανάγκη να πει ψέματα. Η κοπέλα δεν κουνιόταν, δεν ζητούσε έγκριση. Απλώς θυμόταν, και η ανάμνηση ήταν η δική της σιωπηλή πρόκληση.