“Λάιλα”, είπε ο Κούπερ, δείχνοντας προς τη σφραγισμένη μεταλλική ετικέτα στο τραπέζι με τα αποδεικτικά στοιχεία. “Ξέρεις τι είναι αυτό;” Ο τόνος της έφερε ταυτόχρονα πρόσκληση και φροντίδα.
Η έκφραση της Λάιλα άλλαξε. Ο Μέριτ διαπίστωσε αναγνώριση, αμυδρή αλλά σίγουρη. Κούνησε αργά το κεφάλι της, με το χέρι της να αιωρείται πάνω από την πλάτη του Σκάουτ. Η μύτη του συσπάστηκε, τραβήχτηκε προς τον πλαστικό φάκελο, σαν η ίδια η μνήμη να είχε μια μυρωδιά.