Ακόμα και οι υπηρεσίες ελέγχου ιστορικού επέστρεφαν άδεια κελύφη. Δεν είχε ιστορικό διευθύνσεων, δεν είχε πιστωτικό ιστορικό και δεν είχε κανένα εργασιακό μητρώο πέρα από το καφέ. Ήταν σαν να είχε μπει στο προσκήνιο από τη στιγμή που τη συνάντησε. Και ο Έβαν, που έχτιζε περιουσίες διαβάζοντας μοτίβα, ένιωσε την απουσία δεδομένων σαν ένα κρύο ρεύμα.
Το επόμενο απόγευμα, πλησίασε τον ιδιοκτήτη της καφετέριας με την πρόφαση να ρωτήσει για την τροφοδοσία μιας εταιρικής εκδρομής. Ενώ συμπλήρωνε έντυπα, ο Έβαν ρώτησε αδιάφορα πόσο καιρό εργαζόταν εκεί η Λένα. Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε στοργικά. “Δύο χρόνια. Ήσυχο παιδί. Ευγενικό. Καλή εργαζόμενη. Είναι κλειστό στον εαυτό του”