Καθώς εκείνη γλίστρησε πίσω στο σπίτι, ο Έβαν ακούμπησε στον τοίχο του στενού, επεξεργαζόμενος τη συνάντηση. Οι άνθρωποι δεν αντιδρούσαν έτσι όταν έκρυβαν ασήμαντα λάθη. Η Λένα ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να επιβιώσει. Καταλάβαινε ότι ό,τι κι αν είχε υποστεί ήταν βαθύτερο από έναν σκληρό χωρισμό ή μια απολυμένη δουλειά.
Δεν φαινόταν να αποφεύγει τους ανθρώπους επειδή είχε κάνει κάτι κακό. Φαινόταν ότι την είχε απογοητεύσει κάποιος που εμπιστευόταν. Και για πρώτη φορά, ο Έβαν ένιωσε έναν έντονο, ξεχωριστό θυμό, που απευθυνόταν σε όποιον την είχε κάνει να φοβάται τόσο πολύ να είναι απλά άνθρωπος και να συναναστρέφεται με τους ανθρώπους.