Ρώτησε ξανά πόσο καιρό υπέγραφε. Εκείνη χαμογέλασε ευγενικά και είπε: “Αρκετό καιρό τώρα” Τα μάτια της έκρυβαν μια σιωπηλή συγγνώμη, σαν να ήξερε ότι του άξιζε κάτι περισσότερο, αλλά δεν μπορούσε να του το προσφέρει. Η Λένα δεν φαινόταν ντροπαλή, αλλά επιφυλακτική. Αν και το ένστικτό του του έλεγε να μην είναι αδιάκριτος, ήταν περίεργος γι’ αυτήν.
Η Μάργκο δεν πρόσεξε την ένταση. Μελέτησε τη Λένα με ανοιχτή στοργή, τα δάχτυλά της έκαναν ερωτήσεις που ο Έβαν δεν μπορούσε να παρακολουθήσει. Η Λένα απαντούσε σε κάθε μία απαλά, ζεστά, σαν να μιλούσε σε κάποιον που της άρεσε πραγματικά. Ο Έβαν ένιωσε αόριστα να ζηλεύει την αβίαστη σύνδεση ανάμεσά τους, που εκείνος, ως γιος της, πάλευε μερικές φορές να δημιουργήσει.