Ο Έβαν είπε στον εαυτό του ότι θα περπατούσε προς την ίδια κατεύθυνση, θα βεβαιωνόταν ότι ήταν καλά και μετά θα συνέχιζε τον δρόμο του. Αλλά όταν η Λένα έφυγε από την πλαϊνή πόρτα του καφέ αντί για την κύρια είσοδο, τον ακολούθησε. Εκείνη δεν το πρόσεξε. Περπατούσε γρήγορα, με σφιγμένους ώμους, γλιστρώντας σε παράδρομους σαν να απέφευγε μέρη όπου θα μπορούσε να την αναγνωρίσουν.
Πήρε πίσω σοκάκια με σκουπιδοτενεκέδες και έξοδοι κινδύνου, μονοπάτια που κανείς δεν χρησιμοποιούσε εκτός αν είχε λόγους να μείνει αθέατος. Αυτή δεν ήταν η διαδρομή κάποιου που πήγαινε σπίτι του τυχαία. Ήταν κάποιος που απέφευγε τις κάμερες, τα πλήθη και τη ρουτίνα. Κάποιος που καταλάβαινε πώς η ορατότητα μπορούσε να γίνει ευάλωτη.