Η ανακούφιση πλημμύρισε την έκφρασή της -προσεκτική, δυσπιστική, αλλά πραγματική. Έσκυψε μπροστά, συναντώντας τα μάτια της. “Έλενα, είσαι ελεύθερη. Πραγματικά ελεύθερη” Κάτι μέσα της φάνηκε να χαλαρώνει με τις λέξεις, σαν το αόρατο βάρος που κουβαλούσε να είχε επιτέλους αναγνωριστεί και σηκωθεί.
Η Έλενα εισέπνευσε τρεμάμενη, σβήνοντας τα δάκρυα που δεν μπήκε στον κόπο να κρύψει. “Δεν περίμενα να με πιστέψει ξανά κανείς”, ψιθύρισε. Ο Έβαν κούνησε απαλά το κεφάλι του. “Δεν τους χρειαζόσουν ποτέ. Απλώς χρειαζόσουν να πιστέψεις ξανά στον εαυτό σου, αφού είχες πληγωθεί τόσο πολύ από το πρόσωπο που εμπιστευόσουν”