Ο πρώτος ήχος ήταν ένας βογγητός, χαμηλός και βαρύς, σαν να τεντωνόταν η ίδια η γη. Ο Ντάνιελ κάθισε όρθιος στο κρεβάτι, καθώς το πάτωμα έτρεμε από κάτω του. Στη συνέχεια ήρθε ο βρυχηθμός – η γη έξω από το σπίτι διαλυόταν. Μέχρι να φτάσει στο παράθυρο, ένα μέρος της αυλής του είχε χαθεί στο σκοτάδι.
Η Κλερ ούρλιαξε από τον διάδρομο, τα παιδιά έκλαιγαν μπερδεμένα. Ο Ντάνιελ βγήκε έξω ξυπόλητος, με τη βροχή να στάζει ακόμα από τη νυχτερινή καταιγίδα. Εκεί που κάποτε απλωνόταν ο κήπος, τώρα χασμουριόταν ένας τεράστιος κρατήρας, με το χώμα να πέφτει προς τα μέσα σαν άμμος μέσα σε κλεψύδρα. Η καταβόθρα έμοιαζε απύθμενη, με τις άκρες της ακατέργαστες, ασταθείς και ανησυχητικά φρέσκες.
Οι γείτονες συγκεντρώθηκαν γρήγορα, τα τηλέφωνα αναβόσβηναν, οι φωνές συγκρούονταν πανικόβλητες. Η αστυνομία και τα οχήματα έκτακτης ανάγκης έφτασαν, με τις σειρήνες τους να διαπερνούν τη νύχτα. Καθώς οι αστυνομικοί έσπρωχναν τους ανθρώπους πίσω, ο Ντάνιελ έσκυψε στο χείλος, με τα ένστικτά του να ενεργοποιούνται. Δεν ήταν απλώς ένας ιδιοκτήτης σπιτιού – ήταν γεωλόγος. Και αυτό που είδε δεν έμοιαζε καθόλου φυσικό.