Το πλήθος μουρμούριζε ανήσυχα, οι ψίθυροι κυμάτιζαν σαν στατικός ηλεκτρισμός. Ο αξιωματικός δίπλα στον Ντάνιελ εξέπνευσε απότομα. “Αυτό δεν έπρεπε να είναι εκεί”, μουρμούρισε. Το σαγόνι του Ντάνιελ έσφιξε. Ήξερε ότι είχε δίκιο – δεν ήταν φυσική καταβόθρα. Ήταν κάτι σκαλισμένο, κάτι κρυμμένο. Και τώρα, ήταν ανοιχτό για να το δουν όλοι.
Για μια μεγάλη στιγμή μετά την κατάρρευση, μόνο το σφύριγμα του χώματος που καθιζάνει και οι κραυγές των αγοριών γέμιζαν τον αέρα. Η Κλερ τα αγκάλιασε σφιχτά στη βεράντα, ψιθυρίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Ντάνιελ στεκόταν στην άκρη του κρατήρα, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Το μόνο που έβλεπε ήταν χάος – κομματιασμένο χώμα, σπασμένη περίφραξη και σωρούς από συντρίμμια που έπνιγαν την τρύπα.