Με δισταγμό, ο Ντάνιελ έγνεψε. Ένιωσε τα μάτια της Κλερ πάνω του από τη βεράντα, αλλά δεν μπορούσε να κάνει πίσω τώρα. Αυτή ήταν η γη του, το σπίτι του, και τώρα η τεχνογνωσία του ήταν η μόνη άγκυρα ενάντια στο χάος. Έσκυψε κοντά στο χείλος, ανιχνεύοντας τα διαταραγμένα στρώματα με ένα γαντοφορεμένο χέρι. “Αυτό δεν ήταν η φύση. Αυτό ήταν ανθρώπινο”
Καθώς όλο και περισσότερα συντρίμμια αναδύονταν, η σήραγγα απλωνόταν όλο και περισσότερο στο σκοτάδι. Οι εργάτες κατέβασαν μια κάμερα, η τροφοδοσία της οποίας ήταν ασταθής αλλά αρκετά καθαρή ώστε να δείχνει την ακατέργαστη ξύλινη αντιστήριξη. Ο Ντάνιελ έσκυψε πιο κοντά στην οθόνη, με το στομάχι του να σφίγγεται. “Αυτό δεν είναι φυσικό κενό”, είπε. “Αυτά τα στηρίγματα – κάποιος τα έβαλε εκεί. Αυτό σκάφτηκε”