Καθώς κινούνταν, ο Ντάνιελ παρατήρησε λεπτομέρειες που τον ανατρίχιασαν: σημάδια από εργαλεία στα τοιχώματα, σωρούς από χαλαρό χώμα που δεν είχαν ακόμη συμπιεστεί και ακατέργαστα στηρίγματα σφηνωμένα σε άβολες γωνίες. Αυτό δεν ήταν δεκαετιών. Ήταν πρόσφατο, ζωντανό με τα στοιχεία της εργασίας που ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Η καρδιά του χτυπούσε πιο γρήγορα με κάθε βήμα.
Πενήντα μέτρα πιο μέσα, ένας αξιωματικός βλαστήμησε απαλά. Ένας σωρός από πεταμένες προμήθειες γέμιζε το έδαφος – πλαστικά μπουκάλια νερού, περιτυλίγματα, ακόμα και το αποτσίγαρο ενός κεριού που έκαιγε χαμηλά. Ο Ντάνιελ έσκυψε, περνώντας το χέρι του πάνω από το κερί. Δεν είχε μαζέψει σκόνη, δεν είχε καν λιώσει τελείως. “Όποιος ήταν εδώ”, ψιθύρισε, “ήταν εδώ πρόσφατα”