Ο Ντάνιελ ένιωθε πάντα τυχερός. Ως γεωλόγος, περνούσε πολλές ώρες μελετώντας χάρτες, διαγράμματα και δείγματα πυρήνων, όμως εδώ είχε αυτό που αποκαλούσε “το πεδίο της χαράς του” Μια οικογένεια. Ένα σπίτι. Χώμα που θα έπρεπε να είναι σταθερό κάτω από τα πόδια του. Ποτέ δεν φανταζόταν το αντίθετο.
Η μέρα πέρασε ήρεμα. Η Κλερ τακτοποιούσε την κουζίνα, σιγοτραγουδώντας απαλά, ενώ ο Ντάνιελ απαντούσε σε μερικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για τη δουλειά. Τα αγόρια έτρεχαν μέσα-έξω, με τα αθλητικά τους παπούτσια να αφήνουν ίχνη βρωμιάς στο πάτωμα. Ήταν θορυβώδες, ακατάστατο, όμορφο. Ο Ντάνιελ σκέφτηκε, φευγαλέα, ότι τέτοιες μέρες ήταν η απόδειξη μιας ζωής που ζούσε καλά.