Μέσα, το σπίτι ένιωθε μικρότερο, ασφυκτικά γεμάτο από το βάρος του φόβου. Η Κλερ τον στρίμωξε στην κουζίνα, με έντονη φωνή. “Αυτό δεν είναι ασφαλές, Ντάνιελ. Κι αν βγουν κι άλλοι από εκεί Αν…” Κόπηκε απότομα, ρίχνοντας μια ματιά στα αγόρια στο διπλανό δωμάτιο. Η σιωπή της έλεγε αρκετά.
Εκείνο το βράδυ, οι αξιωματούχοι της αστυνομίας επιβεβαίωσαν αυτό που ο Ντάνιελ είχε ήδη υποψιαστεί. Η τροχιά της σήραγγας ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με το κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα που βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά. Οι δραπέτες έσκαβαν προς την ελευθερία για μήνες, ίσως και χρόνια, αθέατοι κάτω από τη γη. Η κατάρρευση δεν ήταν τυχαία – ήταν το υποπροϊόν του απελπισμένου σκαψίματός τους.