Τότε, κοντά στα μεσάνυχτα, το άκουσε – οι σανίδες του πατώματος έτριζαν κάτω. Αργά, σκόπιμα. Το αίμα του πάγωσε. Κάλεσε τον αριθμό του αξιωματικού, με τη φωνή σφιγμένη καθώς ψιθύριζε: “Αξιωματικέ Νομίζω ότι… υπάρχει κάποιος στο σπίτι μου”
Η απάντηση ήρθε σταθερή, εκπαιδευμένη για φόβο σαν κι αυτόν. “Εντάξει, Ντάνιελ, άκουσέ με προσεκτικά. Θέλω να κλειδώσεις την πόρτα της κρεβατοκάμαράς σου, να κρατήσεις την οικογένειά σου μέσα και να μείνεις στη θέση σου. Μην προσπαθήσεις να το παίξεις ήρωας. Είμαι ήδη καθ’ οδόν” Ο Ντάνιελ κοίταξε πίσω στην Κλερ που κρατούσε σφιχτά τα αγόρια, με τα μεγάλα μάτια τους καρφωμένα πάνω του. Ο λαιμός του ήταν σφιγμένος. “Είναι κάτω. Τον ακούω να κινείται. Κι αν έρθει πάνω;”