Ο Ντάνιελ υποχώρησε προς τα πίσω, κρατώντας την αναπνοή του, θέλοντας το πάτωμα να μην τον προδώσει. Αλλά το παλιό ξύλο βογκούσε κάτω από το βάρος του. Το πόδι του γλίστρησε στο κάγκελο, και ο κρότος αντήχησε σαν πυροβολισμός στο ακίνητο σπίτι. Το κεφάλι του φυγά σηκώθηκε και τα μάτια του τον κοίταξαν.
Για ένα καρδιοχτύπι, κανένας από τους δύο δεν κουνήθηκε. Τότε ο κρατούμενος όρμησε προς την πόρτα, σπρώχνοντάς την με θόρυβο. Ο Ντάνιελ σκόνταψε πίσω του, φωνάζοντας στο τηλέφωνο: “Τρέχει! Τρέχει έξω!” Τα φώτα των προβολέων διέσχισαν την αυλή.