Οι ώμοι του αξιωματικού έπεσαν. Εξέπνευσε, με την άκρη του θυμού να μαλακώνει σε κάτι που πλησίαζε στο σεβασμό. “Πεισματάρης μπάσταρδος”, μουρμούρισε κουνώντας το κεφάλι του. Στη συνέχεια, απροσδόκητα, έβγαλε ένα τραχύ γέλιο. Ο Ντάνιελ γέλασε κι αυτός, καθώς ο φόβος μιας ολόκληρης νύχτας ξεχύθηκε προς τα έξω. Έπιασαν τα χέρια τους, σταθερά και σταθερά.
Μέχρι το πρωί, οι σειρήνες είχαν εξαφανιστεί. Οι δημοσιογράφοι είχαν μαζευτεί, η καταβόθρα είχε σφραγιστεί με φράγματα. Ο Ντάνιελ κάθισε στη βεράντα με την Κλερ, τα αγόρια έπεφταν στο γρασίδι, το γέλιο επέστρεφε στην αυλή. Το σπίτι τους είχε σημάδια, αλλά ήταν δικό τους. Και αυτή τη φορά, η γη τους έδωσε πίσω την ασφάλεια αντί να τους την πάρει.