Εκείνη τη νύχτα, ο Μάικλ έμεινε ξύπνιος ακούγοντας τη Σάρα να ανασαίνει δίπλα του. Έκανε ερωτήσεις σχετικά με την ανάπτυξή του, με τη φωνή της να είναι ένα μείγμα περιέργειας και δισταγμού. Εκείνος απαντούσε αόριστα και σε αδρές γραμμές, διαισθανόμενος ότι ήθελε περισσότερο επιβεβαίωση παρά λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που απέφευγε τα μάτια του όταν έπεφτε η σιωπή τον τσίμπησε.
Ένα όνειρο τον ξύπνησε τα ξημερώματα – άμμος, φωνές και μετά μια πόρτα που κροτάλισε. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά, πήγε στην κουζίνα και κοίταξε τον ήρεμο δρόμο έξω. Ο κόσμος φαινόταν ειρηνικός, αλλά η ανησυχία του ήταν σαν ομίχλη. Το απομάκρυνε ως πρόβλημα προσαρμογής, συνηθισμένο στους βετεράνους, αν και το συναίσθημα παρέμενε.