Ένα βράδυ, η Έμιλι του τράβηξε το μανίκι, ψιθυρίζοντας για ένα “μυστικό δωμάτιο” Χασκογέλασε πριν εκείνος προλάβει να ρωτήσει περισσότερα, και μετά έδειξε το κλειδωμένο συρτάρι του γραφείου της Σάρα. “Η μαμά μου είπε να μην το αγγίζω” Ο Μάικλ χαμογέλασε με την αταξία της, αλλά το στήθος του σφίχτηκε. Τα παιδιά επινοούσαν πράγματα, ωστόσο, οι αλήθειες τους μερικές φορές ξεγλιστρούσαν.
Ο ύπνος ερχόταν άστατα. Το τρίξιμο των σωλήνων και το βουητό του ψυγείου τον κρατούσαν σε εγρήγορση, ήχοι που δεν είχε συνηθίσει εδώ και καιρό. Κάθε βογγητό του σπιτιού αναστάτωνε τα νεύρα του, αν και υπενθύμιζε στον εαυτό του ότι ήταν η ζωή των πολιτών στην οποία έπρεπε να προσαρμοστεί. Παρόλα αυτά, η ξεκούραση δεν έμενε ποτέ για πολύ.