Σε ένα μπάρμπεκιου της γειτονιάς, ο Μάικλ άκουσε δύο άντρες να μουρμουρίζουν πριν πλησιάσει. Τα λόγια τους σώπασαν και αντικαταστάθηκαν από σφιχτά χαμόγελα. Έπιασε μόνο θραύσματα – “τα κατάφερε” και “δύσκολη φάση” Υπέθεσε ότι εννοούσαν λογαριασμούς ή άγχος, αλλά τα λυπημένα τους βλέμματα τον κολλούσαν σαν γρέζια. Τους γέλασε ευχάριστα, αναστατωμένος μέσα του.
Εκείνο το βράδυ, βάζοντας την Έμιλι στο κρεβάτι, εκείνη ψιθύρισε νυσταγμένη. “Είπε ότι θα με κρατούσε ασφαλή. Αναρωτιέμαι πότε θα τον ξαναδώ” Σφίγγει την αρκούδα της, με τα μάτια ορθάνοιχτα από τη σοβαρότητα. Ο Μάικλ φίλησε τα μαλλιά της, αναγκάζοντας την να ηρεμήσει, παρόλο που τα λόγια της τον έτρωγαν πολύ καιρό αφότου την παρέσυρε ο ύπνος. Θα μπορούσαν να είναι και οι ασυναρτησίες ενός παιδιού που ονειρεύεται.