Η Γκουέν στεκόταν στο διάδρομο, με το σπίτι να αντηχεί γύρω της. Όλη η ζεστασιά της προηγούμενης εβδομάδας πήγαινε περίπατο στη μνήμη της. Κάθε μικρή καλοσύνη έμοιαζε τώρα σκηνοθετημένη-προετοιμασμένη. Η Γκουέν κάθισε πίσω στην καρέκλα. Το σώμα της ένιωθε κενό. Το μυαλό της δεν σταματούσε να γυρίζει.
Ήθελε να κλάψει, να ουρλιάξει και να πετάξει πράγματα, αλλά ένιωθε πολύ μουδιασμένη για να κάνει ακόμα και αυτό. Πρώτα έχασε τον άντρα της και μετά να την εξαπατήσουν και να την εξαπατήσουν για να χάσει αυτό το σπίτι, όλες τις αναμνήσεις που είχαν χτίσει μαζί, ήταν καταστροφικό.
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, κοιτάζοντας το τίποτα, ζαλισμένη από το πόσο γρήγορα της είχαν πάρει τα πάντα. Ένιωθε ανόητη που εμπιστεύτηκε την Ελίζαμπεθ. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για όλα αυτά. Επιτέλους ξέσπασε και άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν. Αυτό που δεν ήξερε η Γκουέν, ωστόσο, ήταν ότι η δυστυχία της δεν θα κρατούσε τόσο πολύ……..