Την επόμενη μέρα, η Γκουέν κάθισε με τον πρωινό της καφέ και κοίταζε το λάπτοπ της για κάτι που της φάνηκε σαν αιωνιότητα. Αβέβαιη για το τι έπρεπε να κάνει, φώναξε προς τον διάδρομο: “Ελίζαμπεθ Σε πειράζει να βοηθήσεις σε κάτι;” Η Ελίζαμπεθ εμφανίστηκε στην πόρτα. “Φυσικά. Τι είναι;” Η Γκουέν έδειξε το ασφαλιστήριο συμβόλαιο. “Δεν ξέρω πώς να διατυπώσω το πρώτο email. Μπορείς να το συντάξεις;”
Η Ελίζαμπεθ κάθισε δίπλα της και διάβασε το έγγραφο. “Βέβαια. Θέλεις να είναι ευγενικό αλλά αυστηρό, σωστά Κάτι σαν: Αγαπητή κυρία Χάρτλεϊ, σας γράφω για να επιβεβαιώσω την παραλαβή του συμβολαίου 294Β1 στο όνομα του Άλμπερτ Μ. Ντόσον…” Η Γκουέν την παρακολούθησε να πληκτρολογεί. Ο τόνος ήταν τέλειος.