Καθώς επέστρεφε στο κρεβάτι, η Γκουέν κουλουριάστηκε κάτω από την κουβέρτα και ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να συγκρατήσει τα ξαφνικά δάκρυα. Το βάρος της καλοσύνης κατακάθισε βαθιά στο στήθος της. Δεν περίμενε ότι κάποιος θα την φρόντιζε έτσι -όχι η Ελίζαμπεθ, ειδικά. Και όμως, ήταν εδώ. Η Γκουέν ένιωθε σχεδόν ανάξια γι’ αυτό.
Έμεινε ξαπλωμένη εκεί, νυσταγμένη, περιμένοντας να δράσει το φάρμακο. Το φως που έμπαινε μέσα από τις κουρτίνες ήταν απαλό. Την ώρα που την έπαιρνε ο ύπνος, η Ελίζαμπεθ μπήκε στο δωμάτιο κρατώντας μια τακτοποιημένη στοίβα χαρτιά. “Γεια σου, συγγνώμη”, είπε. “Αυτά είναι τιμολόγια από τους προμηθευτές – απλώς χρειάζονται μερικές υπογραφές”