Ώρες αργότερα, η Γκουέν ξύπνησε σε ένα εντελώς σιωπηλό σπίτι. Φώναξε το όνομα της Ελίζαμπεθ, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Η Γκουέν σηκώθηκε, ακόμα ζαλισμένη, και περπάτησε προς τον ξενώνα. Το κρεβάτι ήταν άδειο. Η βαλίτσα της είχε φύγει. Ούτε ίχνος.
Στην κουζίνα, η Γκουέν βρήκε τελικά ένα σημείωμα κολλημένο στο ψυγείο. Ο γραφικός χαρακτήρας της Ελίζαμπεθ ήταν γρήγορος, σαν να γράφτηκε εν κινήσει. Βρήκα ένα ξενοδοχείο στο οποίο θα μπορούσα να μείνω – αποφάσισα να μετακομίσω εκεί. Αυτό ήταν όλο. Κανένα αντίο. Καμία εξήγηση. Η Γκουέν στεκόταν εκεί, μπερδεμένη. Γιατί να φύγει τόσο βιαστικά