Το επόμενο πρωί, η Γκουέν ξύπνησε με πέντε αναπάντητες κλήσεις από τον δικηγόρο της. Το στήθος της σφίχτηκε. Δεν έχασε χρόνο με τον καφέ. Αντ’ αυτού, τον κάλεσε αμέσως, πιέζοντας το τηλέφωνο στο αυτί της με αυξανόμενο φόβο. Κάτι μέσα της ήξερε ήδη ότι αυτή δεν θα ήταν μια συνηθισμένη συζήτηση.
“Γεια σου Γκουέν”, είπε. “Προσπαθούσα να σε βρω χθες. Χρειάζομαι μόνο την υπογραφή σου στα χαρτιά της ασφάλειας για να οριστικοποιήσω τα πάντα. Η υπόλοιπη μεταβίβαση έχει γίνει” Η Γκουέν σούφρωσε το μέτωπό της. “Ποια μεταβίβαση;” ρώτησε αργά. Η φωνή της έμοιαζε μακρινή, σαν να ανήκε σε κάποιον άλλον.