Εκείνο το βράδυ, επέστρεψε στο σπίτι και περπάτησε σε κάθε δωμάτιο νιώθοντας έρημη. Ήθελε να κλάψει, αλλά ένιωθε πολύ μουδιασμένη για να το κάνει. Πρώτα έχασε τον άντρα της και μετά να την εξαπατήσουν και να την εξαπατήσουν να χάσει αυτό το σπίτι, όλες τις αναμνήσεις που είχαν χτίσει μαζί, ήταν καταστροφικό.
Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, κοιτάζοντας το τίποτα, αποσβολωμένη από το πόσο γρήγορα της είχαν πάρει τα πάντα. Ένιωθε ανόητη που εμπιστεύτηκε την Ελίζαμπεθ και εντελώς αβοήθητη. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για όλα αυτά. Επιτέλους ξέσπασε και άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν. Αυτό που δεν ήξερε όμως η Γκουέν ήταν ότι η δυστυχία της δεν θα κρατούσε τόσο πολύ.