Τα τελευταία χρόνια ήταν ήσυχα – ούτε τηλεφωνήματα, ούτε μηνύματα. Ο Άλμπερτ έχασε κι αυτός την επαφή μαζί της και η Γκουέν δεν τον πίεσε να επανασυνδεθεί. Ήταν πιο εύκολο έτσι. Χωρίς διαφωνίες, χωρίς προσποιήσεις. Τώρα, επρόκειτο να μοιραστούν και πάλι το χώρο τους, και η Γκουέν ήλπιζε μόνο σε ευγένεια. Λίγες μέρες χάριτος, τίποτα περισσότερο.
Πάρκαρε έξω από την εκκλησία και πήρε μια βαθιά ανάσα. Οι συζητήσεις που θα ακολουθούσαν θα αφορούσαν τα λουλούδια, τις φωτογραφίες και τα σχέδια των καθισμάτων – αλλά κάτω από όλα αυτά, η ένταση περίμενε. Η Γκουέν ρύθμισε την τσάντα της στον ώμο της, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Προς το παρόν, η εστίαση ήταν να περάσει η μέρα.