Ο Ρίτσαρντ Χέιλ εξαφανίστηκε ένα απόγευμα Παρασκευής, φεύγοντας από το σχολείο χωρίς να πει λέξη. Κανείς δεν τον πρόσεξε να φεύγει και κανείς δεν το σκέφτηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Αλλά τη Δευτέρα, όταν η θέση του ήταν ακόμα άδεια, κάτι δεν πήγαινε καλά.
Οι φήμες σχηματίστηκαν γρήγορα. Οι δάσκαλοι ψιθύριζαν δικαιολογίες που δεν ταίριαζαν, οι συμμαθητές του επινόησαν ιστορίες που δεν ταίριαζαν, και κάθε εξήγηση απλώς βάθαινε τη σύγχυση. Η Σίρλεϊ συνέχισε να ψάχνει για απαντήσεις, αλλά όσο πιο πολύ έψαχνε, τόσο περισσότερο η αλήθεια φαινόταν να θολώνει, σαν το ίδιο το σχολείο να ήθελε να ξεχάσει τον Ρίτσαρντ.
Τη δεύτερη εβδομάδα, η ανησυχία είχε εγκατασταθεί στα κόκαλά της. Το ντουλάπι του Ρίτσαρντ παρέμενε ανέγγιχτο, οι διαδικτυακοί του λογαριασμοί ανενεργοί, η παρουσία του σβηστή σαν να μην υπήρξε ποτέ. Όλοι προσπαθούσαν να προχωρήσουν, αλλά η Σίρλεϊ δεν μπορούσε. Κάτι στην εξαφάνισή του φαινόταν λάθος, πολύ σιωπηλό, πολύ ξαφνικό. Και η σιωπή, συνειδητοποίησε ότι μπορεί να είναι τρομακτική.