Ο Ρίτσαρντ Χέιλ συνήθιζε να πιστεύει ότι το να ξαναρχίσεις από την αρχή θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ένα νέο σχολείο. Νέα πρόσωπα. Νέες ρουτίνες. Πίστευε ότι θα μπορούσε απλώς να μπει σε ένα διαφορετικό κτίριο, να καθίσει σε ένα νέο θρανίο και να ξαναγράψει τον εαυτό του ήσυχα. Αλλά το Λύκειο Γουέστμπρουκ δεν λειτουργούσε έτσι.
Οι ομάδες φίλων είχαν ήδη σφραγιστεί. Σφιχτοί κύκλοι που είχαν δημιουργηθεί με χρόνια κοινών μαθημάτων, πάρτι γενεθλίων, παιχνίδια στο νεανικό πρωτάθλημα και ανομολόγητες ιεραρχίες. Ο Ρίτσαρντ έφτασε στα μέσα της πρώτης χρονιάς, τη χειρότερη δυνατή στιγμή για να είσαι “το νέο παιδί” Δεν είχε μια καθοριστική ταμπέλα, κανένα άθλημα στο οποίο να διαπρέπει, κανένα κλαμπ που να τον διεκδικεί, καμία δυνατή προσωπικότητα που να απαιτεί την προσοχή.