Ήταν ήσυχος, σκεπτόμενος, αδέξιος με έναν τρόπο που τον έκανε εύκολο στόχο. Και σε ένα μέρος όπως το Γουέστμπρουκ, οι εύκολοι στόχοι δεν έμεναν ποτέ ανέγγιχτοι για πολύ. Ξεκίνησε σχεδόν αόρατα. Ο κόσμος τον κοιτούσε στα μάτια επειδή σήκωνε το χέρι του πολύ συχνά. Κάποιος κορόιδευε τον τρόπο που κουβαλούσε τέσσερα βιβλία πατημένα στο στήθος του.
Μια παρέα αγοριών γελούσε με τα παπούτσια του από το μαγαζί. Μετά κλιμακώθηκε. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι ήξερε να σταματήσει. Ένα σπρώξιμο στο διάδρομο. Ένα στυλό έσπασε στη μέση στο γραφείο του πριν καν καθίσει. Κάποιος κορόιδευε το τραύλισμά του όταν μιλούσε πολύ γρήγορα. Κάποιος άλλος τον βιντεοσκόπησε να ρίχνει τον δίσκο του φαγητού του και το ανέβασε στο διαδίκτυο με μια λεζάντα που διαδόθηκε στο σχολείο μέχρι την έκτη ώρα.